Ա ռաջին հերթին պետք է ուշադրություն դարձնել այն բանին, թե ինչպե՞ս է
երեխան սնվում և որքա՞ն արագ է աճում:
Եթե մայրիկը կամ տատիկն ասում են, որ երեխան մշտապես ոչինչ չի
ուտում, բայց նա լավ աճում է ու զարգանում, անհանգստանալու ոչինչ
չկա: Պարզապես ավագները ցանկանում են, որ երեխան ավելի շատ ուտի:
Այս խնդրի հետ շատ ծնողներ են առնչվում:
Բայց եթե երեխան միշտ լավ է սնվել ու հաճույքով, իսկ հետո հանկարծ
սկսել է քիչ ու ալարելով ուտել, այստեղ արդեն արժե անհանգստանալ:
Այդ երեխային անհրաժեշտ է հետազոտել ու անպայման արյան անալիզ
հանձնել: Քանի որ բացառված չէ, որ լինի մարսողության պրոցեսի
խախտում:
Իսկ եթե ամեն ինչ կարգին է առողջության հետ, անհրաժեշտ է մտածել
երեխայի ռեժիմի մասին: Անհրաժեշտ է ավելի շատ զբոսնել երեխայի
հետ, թույլ չտալ, որ սնվելու ժամին հեռուստացույց դիտի և
ամենակարևորը` չտալ փոքրիկ նախաճաշիկ:
Եթե երեխան օրվա մեջ 5-10 անգամ ուտում է կոնֆետներ ու
թխվածքաբլիթներ, բնականաբար նա կկորցնի քաղցի զգացումը: Փոքրիկ
նախաճաշիկներ ու շատ քաղցր ուտելուց հետո երեխան հրաժարվում է
ծնողների առաջարկած ճաշից կամ ընթրիքից, չէ՞ որ նա իսկապես կուշտ
է: Դրա համար նախքան բժշկին դիմելն անհրաժեշտ է հասկանալ`
իսկապե՞ս երեխան քիչ է սնվում, թե՞ դա պարզապես թվում է:
Ուշադրություն դարձրեք օրվա մեջ նրա ընդունած սննդի չափաբաժնին:
Եթե երեխան սնվում է նորմալ քանակությամբ և չի ցանկանում ավելին,
բայց աճում է արագ, բնականաբար, պետք չէ անհանգստանալ և
ուշադրություն դարձնել ամանի մեջ թողած վերջին պատառին: Բայց եթե,
այնուամենայնիվ, դուք գտնում եք, որ երեխան իրոք վատ է սնվում, և դա
բացասաբար է ազդում նրա աճի ու զարգացման վրա, բժիշկն անպայման
կօգնի ձեզ այդ հարցում:
ԻՆՉՊԵ՞Ս
ԿԱՐԵԼԻ Է ՄԵՐ ԲԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ՉԹԱՓԵԼ ԵՐԵԽԱՅԻ ՎՐԱ
Անկասկած,
յուրաքանչյուրս օժտված ենք տարբեր զգացմունքայնությամբ: Բայց
չգիտես, թե ինչու, առավել հաճախ մեզ հատկապես զայրացնում են
առաջացնում հենց մեր երեխաները: Հոգեբանները կարծում են, որ
ծնողների մոտ բացասական էմոցիաներ առաջացնում է ոչ թե երեխայի
վարքը, այլ անբավարար աշխատանքը, հոգնածությունը, մտերիմների
հետ բարդ հարաբերությունները: Բայց երեխան չպետք է ՙթիրախ՚ լինի
ծնողների համար: Դուր չի գալիս աշխատա՞նքը. փոխեք այն: Վատացել
են հարաբերությունները հարազատների հե՞տ. հարթեք,
փոխհամաձայնության եկեք: Հաճախ կնոջ մոտ ենթագիտակցաբար
առաջանում է ՙոչ իդեալական մայր՚ համարվելու վախ: Բախվելով
իրականության հետ (երեխայի քմահաճույք, տհաճ
ինքնազգացողություն)` մայրն անհանգստանում է. ՙԻնչու՞ է երեխան
իրեն այսպես պահում: Հավանաբար ես վատ մայր եմ՚: Դա էլ
ինքնըստինքյան համարվում է հանգստությունը վրդովող հանգամանք: Բարկություն
առաջացնելու մյուս գործոնը երեխայի նկատմամբ բարձր
պահանջկոտությունն է: Որքան շատ բան ենք մենք պահանջում
փոքրիկներից: Մենք ցանկանում ենք, որ երեխան մշտապես զգա մեր
հոգեվիճակը և հարմարվի դրան: Պահանջում ենք կարգապահություն և
մաքրություն, և իհարկե` ինքնատիրապետում, կարծես մենք` ինքներս,
հոյակապ վերահսկում ենք մեր էմոցիաները: Երեխայի նկատմամբ
բարկություն առաջանում է այն պահին, երբ երեխան իրեն պահում է շատ
բնական, այլ ոչ թե այնպես, ինչպես ցանկանում ենք մենք` ծնողներս: Այո,
հավանաբար, Դուք նրան վախեցնում եք ու անպաշտպան եք դարձնում Ձեր
էմոցիաների ներքո: Բայց դա նրան արդյոք կդարձնի՞ ներդաշնակ ու
երջանիկ: Իհարկե` ոչ: Այդ պատճառով եթե Դուք զգում եք, որ հենց հիմա
կպոռթկաք, երեխային անկեղծ զգուշացրեք. ՙԵս արդեն բարկանում եմ ու
շուտով կսկսեմ վիճել՚: Բայց եթե Դուք չեք կարողացել Ձեզ զսպել ու
արդեն պոռթկացել եք, մի ամաչեք, երեխայից ներողություն խնդրեք: Դա
չի իջեցնի Ձեր հեղինակությունը, հակառակը` այդպես երեխան
կտեսնի, որ Դուք կարողանում եք ուղղել Ձեր սխալները և կսկսի ավելի
շատ վստահել Ձեզ:
ԵՐԵԽԱՅԻ ՄՈՏ
ԲԱՑԱԿԱՅՈՒ՞Մ Է ԱԽՈՐԺԱԿԸ
Անկասկած,
յուրաքանչյուրս օժտված ենք տարբեր զգացմունքայնությամբ: Բայց
չգիտես, թե ինչու, առավել հաճախ մեզ հատկապես զայրացնում են
առաջացնում հենց մեր երեխաները: Հոգեբանները կարծում են, որ
ծնողների մոտ բացասական էմոցիաներ առաջացնում է ոչ թե երեխայի
վարքը, այլ անբավարար աշխատանքը, հոգնածությունը, մտերիմների
հետ բարդ հարաբերությունները: Բայց երեխան չպետք է ՙթիրախ՚ լինի
ծնողների համար: Դուր չի գալիս աշխատա՞նքը. փոխեք այն: Վատացել
են հարաբերությունները հարազատների հե՞տ. հարթեք,
փոխհամաձայնության եկեք: