Երկրային
մարսագնացի բնակելի համալիրում հինգ մոդուլ կա: Յուրաքանչյուրի ծավալը 500
քառակուսի մետր է: «Մարս-500» փորձի երկրորդ փուլի ընթացքում վեց
կամավորներ այնտեղ ավելի քան երեք ամիս անցկացրին: Յուրաքանչյուրն առանձին
խցիկ ուներ` վեց քառակուսի մետր անձնական տարածքով: Այսպիսի
հարմարավետության մասին 40 տարի առաջ կարելի էր միայն երազել:
Քչերը
գիտեն, որ 1967 թվականի վերջում բժշկա-կենսաբանական խնդիրների ինստիտուտում
մեկնարկեց մի բացառիկ փորձարկում: Երեք հոգի` Անդրեյ Բոժկոն, Գերման
Մանովցևը և Բորիս Ուլիբիշևը, մի ամբողջ տարի անցկացրին փորձարարական
համալիրի փոքրիկ խցիկում: Մակերեսը` ընդամենը 12 մետր:
«Դա շատ փոքր
տարածք է երեք հոգու համար: Երբ մենք բացում էինք դարակները և քնելու
տեղերը, ընդհանրապես շարժվելու տեղ չէր լինում»,– հիշում է Անդրեյ Բոժկոն:
«Մի
քանի օր հետո, երբ մենք արդեն սովորել էինք, քիչ թե շատ հարմարվել,
հասկացանք, թե ինչ պատմության մեջ ենք ընկել,— ասում է ինժեներ Բորիս
Ուլիբաշևը:— Իսկ ելք, իհարկե, չկար: Հասկանու՞մ եք: Իսկ առջևում դեռ մի
ամբողջ տարի կար՚:
Բացարձակ մեկուսացում արտաքին աշխարհից: Շփում միայն
փորձի ղեկավարի հետ՝ ռադիոկապով: Փորձի գիտական նպատակը՝ փակ տարածության
մեջ կենսաապահովման համակարգերի մշակումը: Նախագիծը բացարձակապես գաղտնի
էր: Փաստորեն՝ ուրիշ մոլորակ թռչելու պատրաստություն: Փորձի մասնակիցները
հարազատներին ասել էին, որ գնում են Հյուսիսային բևեռ երկար գործուղման:
«Ջուրը մեզից էր: Այն անցնում էր ֆիլտրերի միջով, և այդ ջրից
մենք պետք է պատրաստեինք և՜ բորշչ, և՜ շչի»,— պատմում է Բոժկոն: Ամեն ինչը
խստորեն տնտեսվում էր: Տիեզերքում ամեն գրամը ոսկու գին ունի: Լողանում
էին 10 օրը մեկ անգամ: Ուտելիքի բաժինը՝ օրը 1000 կալորիա: Համեմատության
համար ասենք, որ ժամանակակից տիեզերագնացները օրական 3000 կալորիա են
սպառում: Փորձի ընթացքում ինժեներ Բորիս Ուլիբիշևը 12 կիլոգրամով նիհարել
է:
Ամենատհաճ պահերից մեկը, ըստ Անդրեյ Բոժկոյի« լնդերի
արյունահոսությունն էր. ՙԱրյունը քսվում էր այն բաժակների ծայրերին,
որոնցից մենք խմում էինք: Բորիսն ասաց, որ այդպիսի բաժակից չի խմի՚:
Անընդհատ
աղմուկ: Գիշեր, թե ցերեկ՝ օդափոխիչներն աշխատում էին: Ձայնի
բարձրությունը` 90-100 դեցիբել« ինչպես մետրոյում: Այսպիսի իրավիճակում
պետք էր ոչ միայն ապրել« այլ՝ նաև լարված աշխատել:
«Մենք ստիպում էինք
անձնակազմին զբաղվել գիտական աշխատանքով: Բոժկոն գիտական աշխատանքով էր
զբաղվում ջերմոցում. հետևում էր բույսերի աճին: Մանովցևը փորձում էր նոր
բժշկական տեխնիկան, Ուլիբիշևը գլխավոր վերանորագողն էր»,– ասում է փորձի
տեխնիկական ղեկավար Ալեքսանդր Ադամովիչը:
Փորձի մասնակիցներն իրենք էլ
դարձան ուսումնասիրության առարկա: Բոլոր իրադարձությունները շուրջօրյա
նկարահանվում էին 3 տեսախցիկներով: ՙԻհարկե, դժվար է սովորել դրան, բայց
ժամանակի հետ մենք սկսեցինք ավելի քիչ ուշադրություն դարձնել այդ
տեսախցիկներին՚,— իր հիշողություններն է կիսում Բոժկոն:
Հոգեբանական
թեստեր, բժշկական ուսումնասիրություն, շաբաթը 2 անգամ՝ արյան անալիզ: Փորձի
մասնակիցները կատակով այդ օրերն անվանում էին ՙարյունոտ՚: Վթարային օրերի
համար անվանում չհնարեցին: Պլյուս 30 ջերմասիճանի, 90% խոնավության և
նորման 10 անգամ գերազանցող ածխաթթու գազի պայմաններում կատակելու
ցանկություն չէր առաջանում:
— Բորի՜ս, ինչպե՞ս ես քեզ զգում:
–
Ինքնազգացողությունս վատացել է, շոգ է, շնչելու օդ չկա:
Սակայն պարզվեց,
որ ամենադժվարը ոչ թե կենցաղն ու վթարային իրավիճակներն են, այլ
անձնակազմի կոնֆլիկտները: Փորձի մասնակիցները երեքն էին: Ըստ հոգեբանների՝
կոլեկտիվում մարդկանց ամենադժվար քանակությունը: Կոնֆլիկտները,
առաջնորդության համար պայքարն անխուսափելի են:
Մեկուսացման
պայմաններում մարդկանց փոքրաթիվ քանակությունն իրեն այլ կերպ է պահում,
նկատի ունեմ՝ ով է գլխավորը, ինչպես քեզ պահել, ով ում է ճնշում, այսինքն՝
այնպիսի պահեր, որոնք մինչ օրս էլ ուսումնասիրության առարկա
են՚,– ենթադրում է կենսաբան-փորձարկող Անդրեյ Բոժկոն:
«Մենք երեքն
էինք: Ի՞նչ է նշանակում երեք: Հասկանու՞մ եք: Դա նշանակում է երկուս և մեկ,
այսինքն՝ կոալիցիաներ: Մե՜կ այս զույգը, մե՜կ՝ մյուսը»,— պատմում է
ինժեներ-փորձարար Բորիս Ուլիբիշևը: ՙՅուրաքանչյուր կոլեկտիվում՝ և՜
մարդկային, և՜ կենդանական, բազմաթիվ այդպիսի օրինակներ կան. կոլեկտիվի
անդամներն ինչ-որ, չասենք՝ հիմարի, այլ՝ ցածր մակարդակի, կոլեկտիվում ցածր
կարգավիճակ ունեցող մարդու միջոցով փորձում են կայանալ՚,- Ուլիբիշևի միտքը
շարունակում է բժիշկ-փորձարկող Գերման Մանովցևը:
Միակ թեթևացումը
ջերմոցն էր: Համաձայն թռիչքի օրենքների՝ այն ամրացրին հիմնական համալիրին
մի քանի ամիս անց: Նոր կենսական տարածք հայտնվեց: Անդրեյ Բոժկոն հիշում է.
ՙԲորիսը կիթառ ուներ: Նա երբեմն գնում էր ջերմոց կիթառով, և ես ու Գերմանը
լսում էինք տխուր մեղեդիները՚:
Շատ դժվար էր, բայց նրանք հաղթահարեցին
դա: 68-ի նոյեմբերին՝ փորձից մեկ տարի անց, փորձի մասնակիցները լքեցին
խցիկը: Նրանց դիմավորեցին՝ ինչպես հերոսների: «Նրանց հետ հանդիպմանը
հրավիրված էին կառավարության անդամներ, տիեզերագնացներ, իհարկե, փորձի
ղեկավարները: Մեզ՝ լաբորանտներին, բժիշկներին, հասարակ աշխատակիցներին
թույլ չտվեցին մասնակցել հանդիպմանը»,- ասում է Վիոլետա Գորոդինսկայան՝
դիտակետի օպերատորը:
Այսօր նրանք նորից հանդիպեցին: Հանդիպեցին, որպեսզի
հրաժեշտ տան փորձարարական համալիրին, որը մի ամբողջ տարի նրանց տունն էր
եղել: Խցիկը, որտեղ անցկացվեց դեպի Մարս տանող ճանապարհը մի քիչ ավելի
կարճացնող աշխարհի առաջին փորձը, շուտով ապամոնտաժելու են:
41 տարի անց
նրանց փոխարինել են նոր հերոսներ: Փոխվել են դեկորացիաները: Երկրային
տիեզերական տունն ավելի հարմարավետ դարձնել, անձնակազմի կոնֆլիկտային
իրավիճակները հասցնել նվազագույնի՝ հնարավոր դարձավ առաջին գաղտնի փորձի
անդամների անսասանության շնորհիվ:
ԵՐԿԻՐ
ՄԹՆՈԼՈՐՏՈՒՄ ՔՉԱՆՈՒՄ Է ՋՐԱՅԻՆ ԳՈԼՈՐՇՈՒ ՔԱՆԱԿԸ
Պարզվում է, որ ջրային գոլորշին, ավելի ճիշտ` նրա
քանակությունը, որը պահպանվում է Երկրի մթնոլորտում,
հանդիսանում է գլոբալ ջերմաստիճանի բարձրացման պատճառներից
մեկը: Որքան այն մեծանում է, այնքան ավելի արագ է ընթանում
տաքացման պրոցեսը: Այս եզրակացություններն արվել են գիտնական
Սյուզան Սոլոմոնի կողմից օդերևութաբանական հրթիռների
տվյալների բազմակողմանի ուսումնասիրության հիման վրա, ինչպես
նաև Երկրի կլիմայի փոփոխության համակարգչային մոդելավորման
օգնությամբ: Հաստատվել է, որ մթնոլորտային խոնավության
ազդեցությունը համընդհանուր տաքացման գործում 20-րդ դարի
90-ական թվականներին եղել է 30%: Այս թիվը պատահական չէ: Բանն այն
է, որ 1990-2001թթ. ջրային գոլորշու քանակը Երկրի մթնոլորտում աճել
է, բայց հետո կտրուկ իջել է 10%-ով: Դա էլ թույլ է տալիս հաստատել, որ
հենց 30% է կազմում մթնոլորտային խոնավության ազդեցությունը
Երկրի համընդհանուր տաքացման գործընթացի վրա: Սակայն 2001
թվականից հետո համընդհանուր տաքացման արագությունը,
համեմատած 1990 թվականի հետ, 1/4 -ով ընկել է:
Գիտնական-օդերևութաբանները դա բացատրում են մթնոլորտում
ջրային գոլորշու պարունակության 10% անկմամբ: Եվ չնայած
տաքացումը դանդաղեցվել է, գիտնականները մնում են իրենց նախկին
կարծիքին:
Գիտնականները բացահայտել են
լուսատտիկների գաղտնիքը
Գիտնականներին
հաջողվել է բացահայտել և բացատրել լուսատտիկների լույսի
գաղտնիքի բոլոր մանրամասները: Նրանց այդ ռոմանտիկ հատկությունը
նախատեսված է հակառակ սեռին գրավելու և հաղորդակցման համար:
Լուսատտիկները
փափկակաշի բզեզներ են, որոնք պատկանում են Lampyridae ցեղին և այժմ
ավելի քան երկու հազար տեսակ ունեն: Նրանք հայտնի են իրենց
բիոլյումինեսցենացիայի` այսինքն` մթության մեջ լույս տալու
շնորհիվ:
Բիոլյումենսցենացիան պայմանավորված է
լուսատտիկի մարմնում լյուցիֆերին (լատիներեն lucifer` լուսաբեր
բառից) պիգմենտի առկայությամբ, որը, հայտնվելով հատուկ
ֆերմենտի ազդեցության տակ, արտազատում է մնացորդային
էներգիան լույսի տեսքով: Ընդ որում, լույսի է վերածվում
էներգիայի շուրջ 87-90%-ը: Դա շատ բարձր ՕԳԳ է (օրինակի համար`
շիկացման լամպերի ՕԳԳ-ն ընդամենը 5% է, մնացածը ջերմություն է
դառնում):
Զարմանալի է նաև այն փաստը, որ լյուցիֆերինի
բիոլյումենսացիայի գույնը բոլոր լուսատտիկների մոտ տարբեր է`
կարմրադեղնավունից մինչև կանաչ:
Մի խումբ գիտնականներ
Պեկինում փորձեր են անցկացրել ճապոնական ջրային լուսատտիկ
Luciola cruciata-ի վրա և ուսումնասիրել նրանց լուսավորության
փոփոխությունները: Ռենտգենային վերլուծությունը և
համակարգչային մոդելավորումը ցույց են տվել, որ լյուցիֆերինի
արձակած լույսի ալիքի երկարության փոփոխությունը որոշվում է
լուսավորող համակարգի բևեռայնության փոփոխություններով:
Գիտնականները ենթադրում էին, որ ռեակցիան տեղի է ունենում
ֆերմենտի` իր չափերը փոխելու հնարավորության շնորհիվ: Չափերի
փոփոխությունը բերում է էներգիայի արտազատման փոփոխությանը
և, հետևաբար, ավելի երկար կամ կարճ լույսի ալիքի:
Սակայն այս
տեսությունը կատարյալ չէ և ճշտորեն չի նկարագրում
լուսավորության գույնի փոփոխությունները: Ըստ նրանց` գույնը
կարող է փոփոխվել կատալիզի ներսում լարման անգամ ամենաչնչին
փոփոխության ազդեցության տակ: Իսկ սպիտակուցների
բևեռայնության վրա շատ բան կարող է ազդել` սկսած ձևից մինչև ջրի
մոլեկուլները: Գիտնականներին հաջողվեց ազդել` որոշ
մուտացիաներ առաջացնել, որոնք բերեցին ամինաթթուների
փոփոխությանը, և ստիպել միջատներին լուսավորել անհրաժեշտ
գույնով