Օդային ակրոբատ, օրիգինալ ժանրի դերասանուհի, պրոֆեսիոնալ պարուհի, խատխա յոգայի վարպետ, էկզոտիկ կենդանիներ վարժեցնող, բազմաթիվ մրցանակների դափնեկիր Քրիստինե Գրիգորյանը, բեմական անունը` Թինա Քեյ, ծնվելէ 1980 թ. մայիսի 10-ին` Երևանում: Միջնակարգ կրթություն ստանալուց հետո սովորել և ավարտել է Երևանի Կինոյի ու թատրոնի պետական ինստիտուտի պարարվեստի ռեժիսուրայի բաժինը` կարմիր դիպլոմով, ստացել ռեժիսոր-բալետմայստերի որակավորում: 1993-ից հրավիրվել է Երևանի կրկես` որպես դասական պարի պարուսույց: 1995-ին ծանոթացել է Ուկրաինայի ժողարտիստ, յոգայի վարպետ, էկզոտիկ կենդանիներ վարժեցնող Անդրեյ Չուգայի հետ, եղել նրա ասիստենտը: Չուգայը նրան սովորեցրել է շատ գաղտնիքներ, և Թինա Քեյը սկսել վարժեցնել օձեր, սև կարիճներ, թունավոր սարդեր, կոկորդիլոսներ և այլն: Մինչ այդ Թինան, շնից բացի, ոչ մի կենդանու հետ չէր առնչվել:
– Ի՞նչն ես գնահատում մարդու մեջ: – Հավատարմությունն ու նվիրվածությունը բոլոր հարցերում: Առանց դրանց չկա ո՜չ հարազատություն, ո՜չ ընկերություն: – Ի՞նչ են հանդիսատեսի ծափերը քեզ համար: – Այն է, ինչ երեք օր հաց չկերած մարդու համար` մի կտոր հացն ու երշիկը: – Ի՞նչ բառ ես շատ սիրում օգտագործել: – Ջանս, փիսիկս, եղբայր ջան: – Կարո՞ղ ես հիշարժան դեպքեր պատմել քո կյանքից: – Տարիներ առաջ նկարահանվում էր Տիգրան Խզմալյանի «Օդից թեթևե կինոնկարը: Ես և Հրաչյա Հարությունյանը խաղում էինք երիտասարդ, սիրահար զույգի դերերը, իսկ Վլադիմիր Մսրյանն ու Անուշ Գրիգորյանը նույն զույգի արդեն հասուն տարիքի մարմնավորողներն էին: Նկարահանումները լինում էին առանձին, և ես ու Հրաչյան երբեք չէինք հանդիպում Վլադիմիր Մսրյանին և Անուշ Գրիգորյանին: Եվ մի օր հանդիպեցինք Վ. Մսրյանին: Նա շատ ուշադիր նայեց ինձ ու ասաց. «Քրիստինե ջան, էդ դո՞ւ էիր իմ երիտասարդ տարիների սերըե: Նայեց-նայեց ու հոգոց հանելով շարունակեց. «Բա հիմա երիտասարդ չլինեի՞ե: Եվ բոլորս ծիծաղեցինք: – 1995-ին մեզ մոտ հյուրընկալվել էր չինական կրկեսը: Հաղորդավարը ես էի: Այնքան անսովոր ու դժվարահունչ անուններ էին, որ մի քանի անգամ կրկնում էի, հետո արտաբերում ճիշտ անունը: Հանդիսականներն էլ անզուսպ ծիծաղում էին: Ավարտից հետո ինձ մոտեցավ կրկեսի տնօրեն Հմայակ Խազխազյանը և ձայնին տալով շատ տխուր երանգ` ասաց. – Քրիստինե ջան, շուտ արա, հագնվի, քեզ տանեմ լոգոպեդի մոտ: Ես մի պահ գլխի չընկա և վախեցած հարցրեցի. – Ի՞նչ, ի՞նչ լոգոպեդ, ընկեր Խազխազյան, ինչի՞ համար: – Այ բալա, տեսնենք հո լեզուդ ջարդուփշուր չի եղել, էդ ի՞նչ ձևով ես խոսում` սուչժո, չանչուն, ցզյան ցզի, չժոու, յանշի... Վախեցա, այ բալես:
