ՎԱՀԱԳՆ ՃԵՆՏԵՐԵՃՅԱՆ. կիթառահար, ով կրում է
հանրահայտ ջութակահար երկու եղբայրների ազգանունը: Ազգանուն,
որը պարտավորեցնում է: Մեծ հպարտություն է լինել մեծանուն
մարդու որդի: Պապի մեծ սերը երաժշտության հանդեպ ոչ միայն
փոխանցվել էր որդիներին` հանրահայտ ջութակահարներ Աշոտ և Արմեն
Ճենտերեճյաններին, այլ նաև տաղանդաշատ թոռանը` սիրված
կիթառահար Վահագնին:
– Ինչպե՞ս
ստացվեց, որ ընտրեցիք երաժշտության ուղին, առավել ևսէ
գերադասեցիք կիթառը: – 12 տարեկանից եմ սկսել նվագել, և
ինձ թվում է` այդպես էլ պետք է լիներ: Շատերին է հետաքրքրել` ինչու
ոչ ջութակ, այլ կիթառ: Տարիներն անցել են, և հիմա եմ հասկացել, որ
եթե դառնայի ջութակահար, երևի չդառնայի այն, ինչ այսօր դարձել են
հայրս և հորեղբայրս: Ինչևէ, այսօր կիթառն ինձ համար ամեն ինչ է: –
Ձեր արվեստի կայացմանը չի՞ խանգարում հայտնի արվեստագետի
որդի լինելը: – Դեռ ոչ: Ճիշտ է, որոշակի մեծություն
ներկայացնող մարդիկ են նրանք, բայց երբեք չեմ մեծամտացել և օգտվել
դրանից: Նրանց սիրված և հայտնի լինելը երբեք չի խանգարել ինձ,
ավելին, մեծ ցանկություն ունեմ ժամանակի ընթացքում հասնել և
վայելել այդ փառքը: Սակայն, դա կլինի իմ ջանքերով, ոչ թե հայտնի
ազգանվան կամ վաստակաշատ մարդու որդի լինելու շնորհիվ: –
Ի՞նչ եք կարծում միթե այսօր գնահատվում է իսկական արվեստը: –
Այսօր ինքներդ էլ ականատես եք, որ շոու-բիզնեսը հագեցած է, ամեն
ոք դառնում է երգիչ կամ երգչուհի, անկախ նրանից ունեն լավ
տվյալներ, թե`ոչ: Բայց նրանք ինձ համար չափանիշ չեն, մեր փայլփլուն
աստղերն էլ, որ իրենց մեծություն են համարում, աստղ չեն: Իսկական
արվեստ ասելով ես հասկանում եմ Գոհար Գասպարյանի, Լուսինե
Զաքարյանի, Գեղամ Գրիգորյանի և շատ ուրիշների արվեստը: –
Ասում են` արվեստն այսօր ևս դարձել է առևտրի առարկա: – Գուցե,
բայց ինձ համար դա այդպես չէ: Մի՞թե այն իր է, որ վաճառես: –
Ասում են` թատրոնը կորցրել է իր երբեմնի հանդիսատեսին, իսկ
սերիալում կարող է նկարահանվել յուրաքանչյուր ոք: Ինչպե՞ս եք
վերաբերվում այդ հարցին: – Եթե արվեստագետ է, ապա` նորմալ:
Գիտեք, ես կարևորում եմ մարդու էությամբ արվեստագետ լինելը,
կարևոր չէ` նկարիչ է, երգիչ, թե դերասան: Եթե ես էլ ստանամ առաջարկ
նկարահանվել որևէ գեղարվեստական արժեք կրող ֆիլմում, ապա սիրով
կհամաձայնվեմ: – Ավելի կգերադասեք կիթառահա՞րի դերը,
թե՞ ցանկացած այլ կերպարով հանդես կգաք: – Երկու տարբերակն էլ
կընդունեմ և կփորձեմ ամենայն լրջությամբ ներկայացնել իմ
դերասանական ընդունակությունները: – Ի՞նչ այլ
նախասիրություններ ունեք, և կա՞ արդյոք Ձեզ համար կիթառին
փոխարինող այլ բան: – Կիթառը ոչնչի հետ չեմ փոխի, այն իմ
մշտական ուղեկիցն է, եղել է և միշտ կլինի, իսկ նախասիրություն
ունեմ, երբեմն գրում եմ արձակ ստեղծագործություններ: –
Ունեցե՞լ եք մենահամերգներ: – Այո, աշխատում եմ տարին 2
անգամ հանդիպել իմ հանդիսատեսի հետ: Գուցե պասիվ եմ, բայց ես
մենակատար եմ և չափազանց մեծ աշխատանք է պահանջվում մեկ
մենահամերգի համար: – Ինչո՞ւ ընտրեցիք դասական
երաժշտությունը: – Յուրաքանչյուր գործիք կարող է լինել
տարբեր ժանրերի մեջ, իսկ կիթառը բազմաֆունկցիոնալ գործիք է:
Ինչու ընտրեցի դասակա՞նը. երևի թե գենետիկորեն փոխանցվեց այն,
վաղ մանկուց լսել եմ երկու դասական ջութակահարների
կատարումները: – Ի՞նչ ակնկալիքներ ունեք ապագայից: –
Շատ ակնկալիքներ ունեմ, ես նպատակասլաց մարդ եմ, փորձում եմ
հասնել ավելիին, իսկ ինչ կստացվի, ցույց կտա ապագան: – Ունե՞ք
աշակերտներ, կա՞ այսօրվա սերնդի մեջ սերը դեպի բարձրարժեքը, թե՞
պարզապես ժամանց է: – Այո, ունեմ շատ աշակերտներ, 3 տարբեր
դպրոցներում եմ դասավանդում, իսկ գործին նվիրյալներ շատ քիչ եմ
տեսնում: – Լավագույն խորհուրդը ամսագրի ընթերցողներին: –
Դժվար է խորհուրդ տալը, պարզապես շատ եմ ուզում, որ մեր
ժողովուրդն իսկական արժեքները գնահատի, լինի աչալուրջ: Դա է
մնայունը: